Regelmatig benaderen mensen mij met de vraag of ik eens naar hun cv wil kijken. Wat valt mij op, welke dingen zie ik en wat stralen ze uit? Ik vind dit altijd een erg leuke vraag. Ik bedoel, hoe leuk is het dat je een relatief onbekende mag ‘beoordelen’ op basis van een cv of LinkedIn profiel? En dan daarna met elkaar in gesprek gaan over de mate waarin mijn beeld ‘klopt’ met de werkelijkheid. Niet zelden komt het voor dat ik er volledig naast zit. En dát maakt het nou juist zo leuk! Want dan komen we bij elkaars verhalen. Hoe zie jij jezelf? Welk verhaal vertel je jezelf over jouw carrière-pad? Het verhaal dat je jezelf vertelt is ó zo belangrijk. Het vormt de basis voor wie jij bent en hoe je jezelf ziet op de arbeidsmarkt. Het kan je maken of breken – en dat allemaal in je eigen hoofd. Laat ik je dit uitleggen aan de hand van mijn eigen verhaal.
Na mijn master zweerde ik de wetenschap hardnekkig af. Wat een gedoe, ik was klaar voor het echte werk in de praktijk. Geen wetenschappelijk geneuzel, mensen helpen. Dat wilde ik. En dat deed ik. 2 jaar lang en met veel plezier. Tot het onderzoek weer begon te kriebelen. Want hoe lekker zou het zijn als je je ergens écht in kon verdiepen? Tot ik aan het eind van mijn promotietraject weer wisselde van mening. De wetenschap? Compleet klaar mee. Hup, weer de praktijk in. Ruim een jaar aan de slag als behandelaar en dan toch, toch dat onderzoek weer missen. Dus nu per 1 juli als universitair docent aan de OU begonnen.
En dan heeft ze ook nog haar eigen bv.
Wat ze daar in doet? Geen idee.
Het gaat van links naar rechts en is ook nog steeds geen multinational
Ik kan mezelf hier twee verhalen vertellen. Laten we met optie 1 beginnen. Ik ben dus een job hopper. Zo’n verwende millenial die niet kan kiezen. Gekscherend noem ik mezelf al jaren een ‘waardeloze’ wetenschapper, omdat ik gewoon niet blij wordt van hele dagen onderzoek doen achter mijn bureau. Maar ook in de praktijk kan ik m’n draai niet vinden. Ik vind het even leuk, waarna ik mij ga vervelen. O ja, en dan heeft ze ook nog ‘haar eigen bv’. Wat ze daar in doet? Geen idee, het gaat van links naar rechts. Geen duidelijke visie, geen heldere missie. Dit wordt niks. Ik ben blijkbaar geen wetenschapper, maar ook geen praktijkmens en die bv, dat is toch ook nog steeds geen multinational. Wat nu? Iedereen die naar mijn cv kijkt denkt: Die kan niet kiezen, die kan niks echt goed.
Dan optie 2. Ik hou zowel van de wetenschap als de praktijk. Aan de ene kant vind ik het onderzoek doen prachtig, aan de andere kant gaat het me te traag. Ik hou dus blijkbaar van een wat dynamischere omgeving dan de wetenschap pur sang. Maar in de praktijk – waar het iets sneller is – wordt vaak keer op keer hetzelfde ‘trucje’ verkocht en daar ga ik slecht op. Als ik iets 5 keer verkocht heb, dan is het nieuwe er wel af en wil ik een niéuw trucje verkopen. Maar dat kan dan niet, dus slaat de verveling toe. Mijn werk heeft dus naast een dynamische omgeving ook uitdaging nodig. En die eigen bv? Daar kan ik al mijn creativiteit in kwijt. Ik doe wat ik leuk vind en bedank voor dingen waar ik geen zin in heb. I-de-aal. En heb ik er een poosje geen zin in? Ook goed. Dan doe ik niks, want daar heb ik alle ruimte voor. Een beetje flexibiliteit vind ik dus klaarblijkelijk ook belangrijk.
Het heeft me 8 jaar gekost, maar mijn pad voelt als een rechte lijn.
Iedere afslag diende z'n doel.
Ook al ging het met ontdekken, leren, vallen en opstaan.
Welk verhaal ik mezelf vertel? Ik kies voor optie 2. Omdat het mij zelfvertrouwen geeft, omdat het me helpt te ontdekken wat ik belangrijk vind en waar ik aandacht aan wil geven. Ik ben dus een praktijkgerichte onderzoeker. Wil met mijn onderzoek impact hebben in de praktijk (toch die millenial he…) en wissel graag van werkomgeving en werkzaamheden. Ik deel mijn tijd graag flexibel in en wil worden uitgedaagd. Daarom werk ik gedeeltelijk in het onderwijs en onderzoek en heb ik vanuit mijn eigen bv de mogelijkheid om toch met ‘die poten in de klei’ te blijven staan. Voor mij de perfecte oplossing, want zo krijg ik het beste van beide werelden.
Het heeft me 8 jaar gekost vanaf het moment dat ik mijn bul in ontvangst mocht nemen, maar wat kijk ik terug op een mooi pad. Van ontdekken, leren, vallen en opstaan. Maar ook van groei en uiteindelijk zien dat iedere afslag z’n doel diende. Helemaal geen omslachtig pad, maar een mooie lijn naar wat mijn verhaal mocht worden. Al voelde het van tijd tot tijd niet zo.
Ik ben benieuwd, welk verhaal vertel jij jezelf over jouw carrière-pad? Heb je twijfels? Dan daag ik je uit jouw verhaal te herschrijven en de eenheid te zien. Hij is er altijd, het vraagt soms alleen wat creativiteit. Hoe sterker jouw verhaal staat, hoe beter je weet wat je wil en hoe makkelijker het wordt anderen hiervan te overtuigen. Maak dus werk van jouw carrière-verhaal!
Liefs, Inge
Comentarios